استوره‌های ایرانی در آیینۀ اسناد ودایی

مهرداد ایران‌مهر

امروزه به آن اندازه از کُنه تاریخمان دور افتاده‌ایم که شاید دیگر امیدی برای بازپیرایی دگربار آن بر جای نمانده باشد. اما به هر رو، بر ماست تا این چراغ بی‌فروغ کنونی و همین اندک کورسوی بازمانده در دل تاریکی را زنده نگاهداریم، شاید که راهی برای بازدم دوبارۀ آن یافت گردد. یکی از این راه‌ها، نگاه به آیینۀ روشن‌تر ماندۀ «اسناد کهن هندی»(۱) است.

رهنمون دیدگاه‌ها به خاستگاه جنوبیِ بوم‌نگاری و جمعیت‌شناسی ایرانی، نگاه بی‌پیرایه به «اسناد» بدون توجه به آنچه تاکنون ادعا شده و در تاریخِ موجود آمده، و نیز کاربرد روش تطبیقی در مطالعۀ اسناد دست اول و داده‌های دانش‌های نوین، از نکته‌های مهم این مرقومه است.

از تاریخ استوره‌ای خود چه می‌دانیم؟

نام‌های تاریخ روایی ما، هر یک بازگوکنندهٔ دوران‌های تاریخی مردمان ایرانی است.

بر این اساس، نام‌های کیومرث، میشی، فرواگ، هوشنگ، تهمورث، جمشید، فریدون و... جهانی شگرف از تاریخ پرشکوه این سرزمین هستند.