نقش‌برجستۀ کورانگون

سنگ‌نگاره‌ای است در نزدیکی نورآباد ممسنی که بر روی بدنۀ یکی از ارتفاعات به نام کوه کورنگون و با ارتفاعی حدود ۱۰۰ گام قرار دارد.

این نقش‌برجسته روایتگر پرستش یک زوج مقدس است و ۷۲ تصویر کوچک و بزرگ دیگر از پرستشگران در اطراف آن است که به مرور زمان دچار فرسایش شده‌اند.

این اثر میان ۴۰۰۰ تا ۳۵۰۰ سال پیش توسط ایلامی‌ها بر قلۀ یک کوه سنگی که با شیب تندی مشرف بر رودخانۀ فهلیان جای گرفته، حکاکی شده است.

در کتاب اسطوره و فرهنگ (بهار) آمده، این نقش احتمالاً نقش خدای «ناپریشیا» به همراه یک الهه احتمالاً «کری-ریشا» است. ناپریشیا، خدای کوهستان و آب است که بر تختی از یک مار چنبره‌زده نشسته و سر مار را با دست چپ خود گرفته است و روی دست راستش فواره‌ای از آب قرار دارد که احتمالاً به جهت بخشش و تقدیس نزد اوست. و این آب پس از آن، دو شعبه شده و قسمتی به پشت سر برای حامیان و کاهنان و قسمتی برای شاه و پیروان اختصاص داده شده است.

دیگر از سن‌تان گذشته، رها کنید این داستان کوچ و بومیان را...

حضور استعمارگران انگلیسی در هند و آشفتگی ایشان بر اثر آشنایی اولیه با وداهای کهن هندی و این نکته که ایشان دریافتند کتاب مقدسشان در برابر عظمت فرهنگ شرق به پشیزی هم نمی‌ارزد، کار دستمان داد.

آشنایی متعاقب با متون کهن ایرانی، اوضاع را وخیم‌تر هم کرد. زیرا ایشان برای آنکه بتوانند شباهت حیرت‌آور زبان‌های اروپایی و یونانی را با سانسکریت و اوستایی توضیح دهند، دست به واژه‌سازی و دسته‌بندی‌هایی زدند که آن وضع هنوز هم گریبان ما را گرفته و رهایمان نمی‌کند. دسته‌بندی‌های ساختگی کسانی چون ماکس مولر، توماس یانگ، ویلیام جونز، یوهان آیشهورن، آرتور کریستن‌سن و... که مفاهیم غلطی چون هندواروپایی، آریایی، کوچ آریاها، سامی، آرامی و... را برساختند و کتاب‌های قطوری درباره‌اش نوشتند.

قانون اول و دوم ابن‌سینا

ابن‌سینا ۶۰۰ سال قبل از نیوتن، قوانین موسوم به اول و دوم او را شرح داده بود.

قانون اول:

هر جسم در طبع و حالت خاصی می‌باشد و از این حالت خارج نمی‌شود مگر اینکه یک عامل خارجی بر روی آن تأثیر بگذارد.

قانون دوم:

هر حرکتی در زمان واقع است و شدت بیشتر نیرو باعث سرعت بیشتر در زمان کمتر است. یعنی هرچه نیروی وارد بر جسم بیشتر باشد سرعت آن بیشتر و زمان انتقال آن کوتاه‌تر است.

فهرست شاهان هخامنشی در بابل

کتاب تاریخ مختصرالدول، قرن هفتم:

داریوش مادی (یونانیان وی را نابونیدوس/نبونئید می‌نامند)
کورش (کوروش)
قمباسوس (کمبوجیه)
داریوش بن بشتسب (داریوش)
احشیرش بن داریوش (خشیارشا)
ارطبانس (اردوان پسر داریوش)
ارطحششت الطویل الیدین (اردشیر اول)
احشیرش ثانی (خشیارشای دوم)
سغدینوس (سغدیانوس)
داریوش نوثوش (داریوش دوم)
ارطحششت ثانی (اردشیر دوم)
ارسیس بن اوخوس (ارشک پسر اردشیر سوم)
داریوش بن ارشک (داریوش سوم)

-ابن عبری، ۶۲۳-۶۸۵ ه.ق

یادنامۀ روانشاد دکتر جهانشاه درخشانی

دانشنامه کاشان/ آریاییان، مردم کاشی، اَمَرد، پارس و دیگر ایرانیان
(دکتر جهانشاه درخشانی)
گردآوری: مهرداد ایران‌مهر

رونماییِ کتاب «آریاییان، مردم کاشی، اَمَرد، پارس و دیگر ایرانیان»(دانشنامۀ کاشان، جلد ۳ و ۴ – ۱۳۸۲)
دکتر جهانشاه درخشانی، «زادۀ ۴ اردیبهشت ۱۳۲۳ خورشیدی در تهران، درگذشت یکم اردیبهشت ۱۳۹۰ در بُن آلمان» معمار، ایران‌شناس و تاریخ‌پژوه ایرانی است.
پژوهشگرى نزدیک به دو دهه از زندگی خود را برای استوار ساختن باوری نو هزینه می‌کند. در این میان، دیدگاهی پیش کشیده مى‌شود که دگرگونی بزرگی در گذشتۀ تاریخى یک ملت و جهان پدید می‌آورد. بیش از پانزده سال پژوهش، براى آنکه باورى کژ و ناراست از نوشته‌های تاریخى زدوده شده و نشان داده شود که، ایرانیان مردمانی از سرزمین‌هاى سرد شمالى و کوچنده به ایران نبوده‌اند و خاستگاه ایشان همین خاک بوده است. بنیان دانسته‌های ما تاکنون نوشته‌هایی بوده که، این دیدگاه نو آن‌ها را به یاری بررسی اسناد و استوره‌های کهن، بی‌پایه و نادرست نشان داده است.