ارابه آتشین اشی

گردآوری: مهرداد ایران‌مهر

در ایران‌وج در کرانۀ رود داییتی، مردی سرگرم نیایش به پیشگاه «اشی» بود:

-اشی نیک را می‌ستاییم که چرخ‌های گردونه‌اش خروشان است ... ای اشی درخشان؛ ای که با فروغ خویش، شادمانی افشانی ... به سوی من بنگر و از بخشایش خویش، مرا ارزانی دار.

اشی ... در گردونۀ خویش، درنگ کرد و بدین سخنان لب برگشود:

-ای که آوازت از همه خواهندگانم، به گوشم دلپذیرتر است؛ تو کیستی که مرا می‌خوانی؟

آن مرد پاسخ گفت:

-منم زرتشت ... آنکه به هنگام زادن و بالیدنش، اهریمن از این زمین پهناورِ گوی‌سان و دورکرانه بگریخت.

اشی گفت:

-نزد من بیا و در گردونه‌ام بیارام.

زرتشت نزد او رفت و در گردونه‌اش بیارمید.

(ارت‌یشت، کرده هفدهم)