رد نظریۀ کوچ آریاها با استناد به فرگرد دوم وندیداد

مهرداد ایران‌مهر

در اینجا، کاری به فرضیۀ کوچِ «سُفالی-آریایی»(گیرشمن و شُرکا) که طی یکصد سال گذشته پایۀ تاریخ موجود در کتاب‌ها و دانشگاه‌های کشورمان را شکل داده و بدون ارائه هر گونه سند و مدرکی همچنان تعریف و تکرار می‌شود، نداریم.

زیرا دلایل پیشنهادی این نظریۀ اثبات‌نشده نیز مانند مشکلات کلّی نظریۀ «کوچ به ایران...»، از پشتیبانی اسنادِ هواشناسی، استوره‌شناسی، زبان‌شناسی، باستان‌شناسی، انسان‌شناسی و ژنتیک محروم است.

http://www.cgio-academy.info/index.php/daneshdini/256-dinha/zartoshti/315-aeinezartoshti

بررسی بوم‌نگاری فرگرد یکم وندیداد

مهرداد ایران‌مهر

وندیداد در اوستا به معنای «قانون ضددیو» و در پهلوی به گونۀ «ویدِو-داد» آمده است.

واژۀ کنونیِ «وندیداد»، از آوانویسی نادقیق تحریر پهلوی ایجاد شده است.

http://www.cgio-academy.info/index.php/daneshdini/256-dinha/zartoshti/314-boomnegary1

دانش ژنتیک، کابوس باورمندان به نظریۀ کوچ آریاها

مهرداد ایران‌مهر

دیرگاهی پایه‌های بر روی آب بنا شدۀ فرضیه‌ای موهوم، موسوم به «کوچ آریاها به ایران»، آشکارا به لرزه افتاده است.

در این میان، «منطق تاریخی» بزرگترین سهم را در به چالش کشیدن این نظریۀ غربی-استعماری بر دوش دارد. اما هر چه می‌گذرد، دانش‌های نوین بشری نیز به یاری آمده و رفته‌رفته ذهن‌ها از بند این فرضیۀ اثبات‌نشده و خیالی رها می‌شود.

ژنتیک، یکی از این دانش‌هاست.

http://www.cgio-academy.info/index.php/iranshenasi/9-gita/274-ariankooch

تروآ و حماسه‌آفرینان اژه

گردآوری: مهرداد ایران‌مهر

نام یکی از دو حماسۀ هومر «ایلیاد» است.(حماسۀ دیگر: اُدیسه)

نام ایلیاد، برگرفتۀ از نام‌واژۀ اژه‌ایی ایلیوم (Īlium) بوده و به همراه نام‌های زیر، اشکال گوناگونِ یونانی، هیتیایی و لاتین این نام را تشکیل می‌دهد.

یونانی: تروآ، تروی (Troia, Trōia, Τροία)

هیتیایی: ایلیوس (Wilusa)، تروآس (Truwisa)

لاتین: ایلیون (Ίλιον, Ilion)

مادها، از دیرباز تا دیاکو

گردآوری و تنظیم: مهرداد معمارزاده طهران (ایران‌مهر)

برگرفته از: دانشنامه کاشان - جلد ٣ و ۴، دکتر جهانشاه درخشانی

https://www.balatarin.com/permlink/2014/11/12/3725816

«مَدَه» در متن‌های کهن میانرودان، نامی جغرافیایی است. واژه یا نام خاص سومریِ «مَدَه» بی‌گمان یک وام‌واژه است.

گودِه‌آ فرمانروای شهر لَگَش در میانرودان (۴١۵٠ سال پیش)، «مَدَه» را سرزمینی یاد می‌کند که در آن حبوبات می‌روید.(اشاره به سرزمینی ویژه، نه به معنای عام آن)

این سرزمین، گویا پهنه‌ای بس گسترده بوده است. زیرا «مَدَه» به گونۀ پیشوند همراه نام چندین جا آورده شده است که همگی در باختر فلات ایران قرار داشتند، مانند مَرتو، سوبَرتو، اَنشان، کیمَش، گوتیوم و جز آن.